Այդ օրը Կատյան ավելի շուտ էր արթնացել, քան ամուսինը՝ Իգորը։ Կինը մտածում էր. Քսան տարի է միասին ենք, և այս ամբողջ ընթացքում ապրում ենք օտարի պես:
Իգորը բացեց աչքերը և հարցրեց. Ինչո՞ւ ես արթուն: Կիրակի է, հանգստացիր: Անելիքներ շատ կան», — կոպիտ պատասխանեց Կատյան, հանգիստն ինձ համար չէ: Սկսվե՜ց. — մտածեց Իգորը, — ժամանակն անցնում է, բայց այս տանը ոչինչ չի փոխվում, — արհամարհական հայացք նետեց կնոջ կողմն ու շրջվեց:
Կատյան առավոտյան վաղ էր արթնացել, արդուկել էր լվացված հագուստը, ուտելիք էր պատրաստել, փոշեկուլով մաքրել էր բնակարանի փոշին, գնաց էր խանութ: Նա նյարդայնացած մտավ խոհանոց: — Դու չես հոգնել վի ճելուց,- հարցրեց դուստրը,- ամեն անգամ նույնն է:
«Դու սովորեցնում ես, թե ինչպես ապրել», — զայ րացավ Կատյան, — գնա քո տեղը, — Նատալյան գդալը նետեց սեղանին և դուրս եկավ խոհանոցից:
Իգորը չցանկացավ վեր կենալ։ Նա սպասում էր, որ կինը, դուստրն ու որդին նախաճաշեն ու դուրս գան խոհանոցից, որպեսզի կարողանա հանգիստ նախաճաշել: -Շուտ վեր կաց,- շշուկով ասաց որդին,- թե չէ մայրիկը պահանջում է, որ պետք է սեղանը մաքրել, իսկ դու դեռ չես նախաճաշել։ Իգորը գնաց խոհանոց:
Դժգոհ Կատյան լուռ նախաճաշը դրեց սեղանին ու դուրս եկավ խոհանոցից։ «Գոնե հանգիստ նախաճաշեմ»: Նախաճաշեց ու դուրս եկավ տանից: «Որտե՞ղ է հայրիկը», — հարցրեց Կատյան երեխաներին ՝ դուրս գալով լոգարանից, — նա նորից գնացե՞լ է: Նատալյան լռեց, իսկ Միշան գլխով արեց։
Կատյան զայ րացած հայացքն ուղղեց դռան կողմն ու մտածեց. Կրկին ուշ է գալու: Նա կարոտում էր այն ժամանակները, երբ նրան նոր էին ծանոթացել, երբ նրանք միշտ միասին էին, իսկ այսօր նրանք օտարացել են:
Կատյան մաքրեց ար ցունքներն ու զանգահարեց ընկերուհուն, հագնվեց ու դուրս եկավ տանից: Փողոցն անցնելիս նա չնկատեց արագընթաց մոտեցող մեքենան, լսեց ազդանշանի ձայնը, ուժեղ հարված զգաց ու կորցրեց գիտակցությունը..
Իգորի հեռախոսը զանգեց, նայեց ծանոթ համարին ու անջատեց հեռախոսը: Ո՞վ էր, — հարցրեց ընկերը: Կատյան, — արհամարհանքով պատասխանեց Իգորը, — հոգնել եմ նրա նվն վոցն ու գան գատները լսելուց, նրա դժգոհ դեմքը տեսնելուց: Հեռախոսը շարունակում էր զանգել:
Ընկերը հորդորեց պատասխանել, միգուցե ինչ որ բան է պատահել: Իգորը դժկամությամբ միացրեց հեռախոսը ու հանկարծ քարացավ: Րոպեներ անց նա հասավ հիվանդանոց, գրկել էր Կատյայի ձեռքն ու համբուրում էր, խնդրում էր չլքել իրեն:
Օրեր անց Կատյային դուրս գրեցին հիվանդանոցից: Սիրեք և գնահատեք միմյանց այստեղ և հիմա,հետո կարող է ուշ լինել: Ընտանիքը ամենաթանկ բանն է աշխարհում:
