Կարինե Հարությունյանը գրել է. Ռոսսիшյի մոտ օրվա վերջում կանգառում կանգնած իմ բաժին տաքսին եմ կանչում, մեկ էլ դիմացս կшյանած այն դեղին տաքսու նշшնը մեքենայի գլխին դրած տաքսու վարորդը ասում է մեքենայի միջից.
Այսօր չեմ քշել,քուրս։ Հազար դրամ որ տաս, քեզ աշխարհի վերջն էլ կտանեմ։
Իմ պատվերը չեղարկեցի, լուռ նստեցի դիմացիս տաքսին, հազար դրամ տվեցի վարորդին։
Սա տեղից չի շարժվում և նախ հայելու միջից է ինձ նայում, հետո շրջվում դեմքիս է նայում և որոշ ժամանակ դադարից հետո ասոպմ, թե՝ քուրս, իսկ ո՞ւր ենք գնում։
«Աշխարհի վերջը»,֊ասում եմ և պատուհանից դուրս նայում։ Ինքնավստահ մեքենան տեղից պո կում է վարորդը ու քշում։
Մտածում եմ՝ հավանաբար աչքերս զարմանքից լայնացել են հիմա, և արագ֊արագ հեռախոսս եմ պայուսակիցս հանում,որ պետք լինի 102 զանգեմ։
Վարորդը շրջադարձ է անում, գալիս հրապարակ ու կանգնում կառավարության առջև, իջնում, գալիս է և իմ դուռը բացում ու ժպիտը դեմքին ասում.
»Հասանք, քուրս, աշխարհի վերջն էստեղ է»)) հետաքրքիր չի Շարունակությունը։ Վարորդը ճիշտ էր։ Ես էլ տանն եմ։